Eveeeeet bizim Vuslat büyüdü de okullu oldu. Bir anne olarak heyecanlarım, telaşlarım, kaygılarım, gururum, umudum, çaktırmadan beklentilerim, ya sonra larım bir dolu. Pamuklara sarmayı isteyip de saramamalı düsturumla yetiştirmeye çalıştım ben Vuslat'ı. Düştüğünde hemen koşmadım, kirlenmek güzel miş gibi davrandım, her zırzırına kulak asmadım, her zaman her yerde sıkı sıkı elinden tutmadım, dizimin dibinden bazen bazen ayırdım.
Derkeeeeeeen büyüdü bizim cadı. Yok kendine güvensin di, yok anneye babaya bağımlı yetişmesin di, yok yaşına göre ihtiyaçlarını karşılamayı öğrensin di falan filan işte.
Peki ya şimdi... Şimdi ektiğini biçme zamanı. İçimde hafif hafif bi sızı yok değil. Hele şimdi kızımın okullu olacağı hissine girince bazı gerçekleri yeni farkettim ne yalan söyleyim. Meğerse Vuslat tamam benden uzaktı ama hep bi göz hapsimdeydi, tamam düştüğünde koşmuyordum ama bişey olmadığını gördüğüm halde içim nası cız ediyordu. Kreşe gelirsek 18 kişilik bir sınıfta 2 öğretmenin gözetiminde ve çok ilgili bir yöneticinin kanatları altındaydı kızım. Terlediğinde üzeri değişir, yemeği bitmeden masadan kalkmaz, yemekten sonra elleri yıkatılır, merdivenlerde dikkat edilir, tertemiz tuvaletleri kullanırdı. Ayrıca istediğim zaman kreşle iletişime geçebilir gün bitiminde olan bitenle ilgili bilgim olurdu.
Yani ne kadar pamuklara sarmadım desem de yaşamıyla ilgili elimden geldiğince herşey kontrolüm altındaymış. Nihayetinde ne dizleri yara dolu, ne sümükleri ağzına girdi, ne istoptu saklanbaçtı oynadı sokaklarda, ne de akşam ezan okuduğunde eve girdi bizim çocukluğumuzdaki gibi. Biz daha doyasıya çocuk olurken hayatın daha içindeymişiz meğerse. Şimdi okula gidecek Vuslat. Ortalama bir 5 saat boyunca Allah korusun ciddi bir durum yaşanmadıkça ondan hiç haberim olmayacak. Saat 12 de arayıp Vuslat'ın ilaç saati diye hatırlatma yapabileceğim bir muhatabım olmayacak. Birisi merdivenden ittiğinde öğretmeni anında müdahale edemeyecek, çişi geldiğinde pantolonunun düğmelerini kimse açmayacak.
Sanırım çocuklar kadar bir anne yüreği için de daha zorlu bir dönem başlıyor. Artık yavaştan yavaştan hayatın inişli çıkışlı yollarına uğurlama vakti geldi ilkokula başlayan yavruları. Bugüne kadar ki karakter eğitimimiz, katmaya çalıştıklarımız, anlattıklarımız, örnek olmaya çalıştıklarımız meyveye durdu artık. Nasıl bir arkadaş, nasıl bir öğrenci, nasıl bir birey olduklarını izleyeceğiz bundan sonra. 6 yıllık vermeye çalıştığımız eğitim kendini öğretimin kollarına bırakacak. A'ların B'lerin Ğ'lerin gölgesinde şekillenecek karakterleri bundan böyle.
Ama okula başlayan minik kızıma bir anne olarak şöyle bir özet geçecek olursam 6 yılına dair öğretilerimin özetini. Tıpkı İclal Aydın'ın dediği gibi "Öğrendiğin çiçek adlarını unutma, kelebeklerini kitap arasında kurutma, incitme kimseyi." Bide Vicdanınla yaşa yavrucuk, yaptıklarının doğruluğunda gönlün rahatsa asma kulağını kötü laflara, iyi bak kalbine, ezdirme kimseye. Bide annenim ben unutma! Hatalarınla, başarılarınla, acılarınla, kahkahalarınla hep yanındayım.
Anne herşeydir ya; öğretmendir de. Hadi bakalım sıvayın kolları ey anneler. Şimdi de öğretmen olma vakti geldi. Hele bu okuma yazmayı öğrenme döneminde bizlere büyük görevler düşüyor. Benim gib ilk kez çocuğunu okula gönderenler için nasıl bir öğretimci olduğunu görme vakti. Dilerim gel kızım, otur kızım, hadi bir satır daha yaz oğlum, dersini yap öyle al tableti eline hadi oğlum demeden bir sezon geçiririz. Galiba biraz sabıra, biraz anlayşa, biraz da zamana ihtiyacımız olacak Bakalım ne kadar başarılı olacağım göreceğiz.
Benim hedefim Vuslat ödevini yaparken yanında oturarak gerek takıldığı anlarda, gerek yanlış yol aldığında müdahale edebilecek yakınlıkta olmak; amaaaa elimde kitabımla da onu kendi sorumluluğuyla başbaşa bırakmış izlenimi vermek. Bundan böyle bu konularda bol bol yazılar olacak bu blogda gibi görünüyor. Nihayetinde annelik kariyerinde yeni bir alana daha kolları sıvıyorum yada sıvıyoruz.
Hadi bakalım Vira Bismillah
Bu yazı: Ne çabuk büyüdü. Bu yazı da zaman ne çabuk geçti. Bu yazı daha dün annesinin kollarındayken şimdi okullu oldu. Bu yazı mini bire başladı:))
0 yorum
Yorum EkleYorumunuz