gulumseda.com

Annelik deneyimleri hiç biter mi? Televizyonlarda internetlerde kiitaplarda hep 0-3 yaÅŸ sorunları konuÅŸulur 6 yaÅŸa kadar olan eÄŸitimin öneminden bahsedilir sonra okula giden çocuk ÅŸikayetleri tartışılır.  Büyük büyük insanlar toplanıp çocuklara uyku eÄŸitimi nasıl verilir anlatır dururlar saatlerce. DoÄŸru bir uyku rutini için önce emzirin okÅŸayın yatağına koyun yanında olduÄŸunuzu hissettirin ama uykuya geçiÅŸi kendi saÄŸlayabilsin diye öğütlerler bizi. 6. aydan sonra yanınıza yatırmayın denilir özgüvenleri için önemli olduÄŸu söylenir.

Kalın kalın kitaplar yazılır disiplinli olmayı, ödev yapmayı, sağlıklı beslemeyi anlatan. İki kadın yanyana gelsek yine devam ederiz konusu çocuklarımız olan uzun annelik sohbetlerine. Kardeşini kıskanıyor,odasını toplamıyor, ödevini yap demekten dilimde tüy bitiyor... Yada bebekse kustuydu, aşısını olduydu, bezi sızdırdıydı falan. Oysa çocuk büyüdükçe sıtıntılar bezden değil yürekten gelmeye başlıyor. O zaman "Anneeee Ayşe saçımı çekti! Ahmet arabamı aldı" olmuyor gözyaşlarının adı.

Çare olamıyorsun canından kopan parçanın hüzünlerine.  Tahtı için geceni gündüzüne kattığın yavrunun bahtını da şöyle en mutlusundan hazırlayıvermek hiçbir zaman mümkün olmuyor. Duygularıyla oynanan, güveni yıkılan, bazen iftiralara kötü niyetlere maruz kalan senin en kıymetlinin can acısını geçirecek antibiyotikleri satmıyor eczaneler. Öpünce geçivermiyor yaralar. AnneliÄŸin en çaresiz dönemi baÅŸlıyor hayatında. Dinlemek oluyor yapabildiÄŸin sarılmak sıkıca ve dualar etmek omuzlarına iki melek kanadı takarcasına.

Kendime bakıyorumda ÅŸimdi bu satırlarda 5 yaşında olan çocuÄŸumla gündelik mücadelelerimi anlatıp duruyorum harıl harıl. Nasıl bir kreÅŸ seçtiÄŸimi, hangi kriterleri göz önünde bulundurduÄŸumu paylaşıyorum sizlerle. Gün gelecek ve benim bu süpürgeli prensesim bir eÅŸ seçecek kendine. O büyüdü ve kendi kararlarını kendi alabilen bir genç hanım yada genç bir bey oldu ya ona hayatının çocukluk döneminde verdiÄŸimiz öz güven, öz saygı, mantık ve doÄŸrular çerçevesinde bir yuva kuracak.  Eee ya kaderi, onu ne yapıcaz? Bu seçimlerinin ardında onu bekleyecek olanı bilememek var ya iÅŸte en zor kısmı orası.

Ä°ÅŸte öyle aradan 20-30 yıl geçecek, çocuklar büyüyecek  ama hep bebeklerimiz olacak kalacak onlar. Geçirdikleri her gün, yaÅŸadıkları her duygu kalp acımızın adı olacak. Bazen tedirgin, bazen heyecanlı, bazen çok mutlu, bazen çaresiz...

Ve biz kadınların konuları bitmeyecek, anneler tecrübelerini anlatmaya devam edecek "çocuğunu ev sahibi yapabilmenin yolları neler, bizim çocuğun patronundan zam isteme yöntemi şöyleydi" falan. "Biz anneanneler babaanneler torunlarına şöyle şöyle davranmalı, çocuğunuzun sık sık ziyaretinize gelmesini sağlamanın püf noktaları" konuşulacak aramızda. Kendimizle ilgili kaygılarımız da başkalaşacak." Damat biraz ters mi baktı, gelinin yaprak sarması fazla ekşiydi" diye değişecek aslında biraz yaşlanacak cümleler.

Bir kadınsan eÄŸer hiç bitmez anne olmak. Küçükken oyuncak bebeklerinle baÅŸlar ilk sorumluluÄŸun. GittiÄŸin yerlere kolunun altında taşırsın götürmeden olmazmış gibi, bıraktığın yerde aÄŸlayıverecekmiÅŸ gibi. Aslında o kanı canı olmayan bebek deÄŸildir sensiz yapamayan sadece sen eksik hissedersin kendini onsuz. Anne olmak güven verir, iyi hissettirir. DediÄŸim gibi bir kadınsan eÄŸer hayatındaki en anlamlı, en kutsal, en saygıdeÄŸer ve en sonsuz kariyeri kaptın demektir.

Biz kadınız. Dünyaya gözümüzü açmakla başayıp tüm hayat yolculuğumuz boyunca anneyiz. Ve bizim şu doğum sonrası karnımızda oluşan çatlaklar var ya yaşlandık ve yaşadıkça önce kalbimize sızıntı sonra da yüzümüze kırışıklık adıyla taşınacak.

Biz her zaman iyi ki diyeceğiz, iyiki doğurdum seni, iyiki girdin hayatıma, iyiki evladımsın benim...

Bu Yazı: Oyuncak bebeÄŸiyle oynadığı günlere götürdü bu anneyi. Hiç bitmemiÅŸ anne maceraları ve hep yüreÄŸinde sımsıkı sarmış bu sıcacık telaşı. Ve anladı ki hiç bitmeyecek yaÅŸayacakları.